‘Leuk om mijn verhaal te vertellen maar morgen kan ik niet want dan rijd ik als vrijwilliger op de taxibus’.
Uiteindelijk spreek ik deze cliënt, we geven hem de fictieve naam Karel, een week later in zijn huis. Karel woont samen met zijn zoon en hond. Hier vertelt hij zijn verhaal. Hoe hij van een bijna uitzichtloze situatie, gekomen is tot waar hij nu staat. En hoe Icare Thuisbegeleiding hem daarbij heeft geholpen.
“Ik had een heftige scheiding achter de rug, geen werk en verschillende gezondheidsproblemen.”, zo vertelt hij. “Ik heb toen besloten mijn verhaal te vertellen aan een maatschappelijk werker. De mevrouw schrok van mijn situatie en voor ik het wist, zat ik met verschillende partijen om tafel, waaronder Icare Thuisbegeleiding.”
Dat was Karel zijn eerste kennismaking met de ambulant begeleider van Icare Thuisbegeleiding. Zij heeft hem de afgelopen 4 jaar ondersteund om zijn leven weer op de rit te krijgen. De eerste stap die Karel met haar zette was het creëren van overzicht. Heel praktisch aan de slag met een dagritme en een planning. “In het eerste jaar ging dit zeker niet altijd van harte. Soms liet ik haar gewoon buiten staan terwijl ik wel thuis was”.
“Zij is degene geweest die een arm in het water stak, mij vastpakte en aangaf dat we dit samen gaan doen”
“Achteraf gezien heb ik daar heel veel last van gehad, maar ik wilde het probleem op dat moment niet zien. Ik opende bijvoorbeeld de post gewoon niet. Het wordt uiteindelijk zo erg dat ik op het punt stond mijn huis kwijt te raken. Maar zover komt het gelukkig niet. De ambulant begeleider heeft samen met andere partijen, zoals de gemeente, ervoor gezorgd dat ik in mijn huis kon blijven wonen.”.
Het was voor Karel een belangrijk kantelpunt. Hij accepteert de hulp van Icare Thuisbegeleiding en het aanstellen van een bewindvoerder. "Vanaf dat moment heb ik tegen mezelf gezegd dat het nu klaar is en ik alle hulp ga inschakelen die ik kan krijgen.”.
“Zonder de hulp van hen was het allemaal niet (zo snel) gelukt. Mijn begeleider zei bijvoorbeeld dat ik het leven kon zien als een bol wol. Door samen een draadje te pakken, eraan te trekken en dan zien wat we tegenkomen. En we zijn dingen tegengekomen waarvan ik zelf niet eens wist dat ik er last van had.”.
Samen met zijn begeleider ging Karel aan de slag. Hij vertelt hierover; ”Soms betekende dit dan bijvoorbeeld dat ze aanwezig was als ik iemand moest bellen, of dat we samen naar gesprekken gingen en orde aanbrachten in mijn huis. Ik had de regie, maar ik wist dat ik altijd iemand had om op terug te vallen. Nu ik hier achteraf op terugkijk, heeft ze mij 80-90% zelf laten doen zonder dat ik het in de gaten heb gehad.”.
“Ik ben heel erg van je en jij, en heel erg van we maken er samen wat leuks van maar ik ga jou niet vertellen wat je moet doen en je moet mij ook niet vertellen wat ik moet doen.“
Inmiddels is de situatie heel anders dan 4 jaar geleden. Karel werkt als vrijwilliger en vertelt graag zijn verhaal als ervaringsdeskundige aan mensen die in een situatie zitten waar hij ooit inzat. Hij geeft bovendien aan; “Mijn gemeente is heel erg begaan met de inwoners! Ik vind het zelf ook mooi om de gemeente te helpen brieven op te stellen hoe mensen makkelijker subsidies kunnen aanvragen.”
De begeleiding thuis is hij aan het afbouwen. Hij zegt hierover; “Als ik thuisbegeleiding niet meer 100% nodig heb en iemand anders wel, dan heb ik liever dat ze naar diegene gaat om te helpen.”.
Tot slot vraag ik Karel wat hij belangrijke momenten vond in zijn veranderproces.
Hij vertelt; “Eigenlijk vind ik alle momenten belangrijk in de afgelopen jaren, omdat elk moment mij vooruit heeft geholpen. Het belangrijkste is toch wel het trekken aan die kluwen wol. Aan het begin was het een puinhoop maar nu kan ik wel zeggen dat ik schuldenvrij ben, met mijn puberzoon in huis woon, de scheiding een plek heb gegeven én plezier haal uit mijn vrijwilligerswerk op de taxibus.
We gaan de goede kant op.”
